Chciałem mieć wszczepkę odkąd przeczytałem Czarne Oceany. Taką, jaką zaimplantował sobie Nicholas Hunt jeszcze zanim powiedział, że nazywa się Nicholas Hunt i że teraz będzie kłamał. O taką wszczepkę:

Nicholas Hunt zupgrade’ował sobie mózg.

Zielona Tuluza 10 pokryła mu chaotyczną nanosiecią szarą masę kory. Kiedy spał i kiedy nie spał, w dzień i w nocy, obracały mu się w głowie młynki modlitewne i z nie-świadomych części mózgu płynęły w myślnię obronne mantry, inhibicyjne nieskojarzenia, fala za falą, mozolnie odpychając dookolne struktury psychomemiczne. […]

Uczył się więc żyć w zortowirtualizowanym świecie. Przestał na przykład nosić telefon – zdjął sygnet, odpiął klips. Już ich nie potrzebował. Rozmowy przyjmowała te raz wszczepka, zamiast sygnału dźwiękowego pojawiało się nazwisko bądź kod dzwoniącego, z góry, po lewej, na czerwono. […]

Zaniedbał przez to niemal zupełnie zamknięcie konferencji. Obudziwszy się niedzielnym rankiem w inicjacyjnym błękicie OVR, na kolejne siedem godzin stracił zupełnie poczucie czasu (chociaż posiadał w pamięci tuzin różnych wizualizatorów jego pomiaru). Bawił się wszczepką jak dziecko. Testował po kolei programy darmowe i dema płatnych użytków. […]

Był Klor’s Mood Editor, zdolny wycinać z rzeczywistości całe bloki bodźców, obrazy i dźwięki wszelkiego nieszczęścia (lub szczęścia – jeśli chciałeś się właśnie zdołować), blokować nieprzyjemne zapachy, kasować w czasie rzeczywistym nieuprzejme odzywki, gasić bóle i pragnienia. Ostre Mood Editory znajdowały się na indeksie Departamentu Zdrowia, Departament Sprawiedliwości traktował ich użytkowników jako uzależnionych.

Więc taką wszczepkę chciałem mieć od dawna. Ja wiem – straszna wizja, a co gdy system wszczepki się zawiesi, szare komórki się zresetują, warzywo, a co gdy ktoś się włamie, ale straszna wizja i nienaturalna. Nic nie poradzę – wyobraziwszy sobie ogrom możliwości, chciałem mieć. I mam od soboty.

No dobra, nie jest to wszczepka prawdziwa, ale jako namiastka działa całkiem nieźle. Zwie się ów cud techniki HTC Magic i jest telefonem komórkowym z systemem Android, pochodzącym prosto od znanej skądinąd firmy Google. Razem z telefonem zamówiłem w Orange 2-GB-ajtowy pakiet danych (jedno bez drugiego nie miało by racji bytu). I jest fajnie.

Cały czas i w każdym miejscu jestem w Internecie. Nowy mail? Czytam go jak SMS-a. Dodałem nową osobę do książki w telefonie? W kontaktach Gmaila już ją mam. Kalendarz? Ten sam na kompie i w komórce. Na pulpicie Androida wyświetla się aktualna pogoda, gdybym grał na giełdzie, oglądałbym pewnie wykres prezentujący ceny akcji w czasie rzeczywistym. Czekając na pizzę mogę sobie poczytać nowe rzeczy w RSS-ach, moje wyniki w jednej czy drugiej grze automatycznie znajdują się w sieci. Strony WWW po prostu działają i można je w miarę wygodnie rozglądać. Potrzebuję nowej funkcjonalności? Jej ściągnięcie z Internetu i instalacja nie zajmie więcej niż 30 sekund, dzięki Android Marketplace. Dołączmy do tego wbudowany GPS a także możliwość lokalizacji bez niego (w budynkach i gdy oszczędzamy baterię) a okazuje się, że możliwości są   n i e o g r a n i c z o n e.

Od prawie dwóch lat używam Gmaila i całej infrastruktury jakoś z nim powiązanej (kontakty, kalendarz, czytnik). Wszystko to doskonale integruje się z nowym nabytkiem (co nie jest chyba zaskoczeniem – dziwne byłoby gdyby Google o to nie zadbał). Jest to dla mnie ogromny plus tej maszynki – myślę, że na iPhonie nie byłoby tak różowo. Wszelkie specyficzne dla rozwiązań Google funkcje (etykiety w Gmailu, wiele różnych kalendarzy) po prostu działają, bez żadnych dodatkowych zabiegów.

Cały system działa szybko. Właściwie nie zdarzyło mi się, żeby telefon się na chwilę przywiesił i nie reagował (co w przypadku poprzedniego smartfonu – HTC TyTN – było dość częste). Duży wyświetlacz (480×320) sprawia, że można normalnie oglądać strony (na TyTN-ie był Internet Explorer, ale do wygody dużo mu brakowało). W końcu look and feel – subiektywne odczucie używania tego sprzętu – jest znakomite, zwłaszcza w porównaniu do Windows Mobile. Prawdę mówiąc, moim zdaniem Android o klasę wyprzedza mobilny produkt Microsoftu.

Dużą zaletą jest również wspomniany Marketplace (odpowiednik iPhone’owego AppStore). Usługa po uruchomieniu prezentuje najpopularniejsze aplikacje, można też przejść do kategorii (Programy / Gry) i podkategorii. W końcu do instalacji nowego softu przestał być potrzebny komputer stacjonarny – wszystko można zrobić z poziomu telefonu. Dodanie własnej aplikacji do Marketplace nic nie kosztuje, a Google udostępnia elegancki pakiet dla programistów Androida, więc można będzie w przyszłości napisać coś swojego.

HTC Magic nie posiada klawiatury i trochę się tego obawiałem. Jednak klawiatura ekranowa nie jest aż taka zła i po kilku dniach piszę na niej już właściwie bezbłędnie – choć wolniej niż na (nawet małej) klawiaturze sprzętowej QWERTY. Za to pewnie nieco szybciej niż na klawiaturze numerycznej zwykłego telefonu.

A ogólne wrażenie jest takie: wszystko co mogę robić w Internecie, mogę teraz robić gdziekolwiek. Niby nie jest to nic nowego (nawet zwykłe komórki mają możliwość przeglądania stron, itd.), ale ten nowy sprzęt zapewnia, że jest to naprawdę szybkie i wygodne (ta niewygoda w przypadku większości telefonów jest barierą nie do przejścia).