W ciągu ostatnich kilku miesięcy strasznie dużo fajnych płyt wysłuchałem. Pokrótce o każdej:

Beirut – Gulag Orkestar

Znakomita płytka Beirutu, o której już wspominałem we wcześniejszych wpisach. W skrócie: dwudziestolatek z Santa Fe samodzielnie nagrał płytę, której nie powstydziłaby się cała bałkańska orkiestra. To był mój pierwszy kontakt z muzyką tego typu. Gdyby wcześniej ktoś powiedział mi, że bałkański folk może być fajny, wyśmiałbym. Zanim więc Drogi Czytelniku wyśmiejesz, posłuchaj sobie kawałków Beirutu z kilku wpisów poniżej.

Oprócz samego Gulagu dostajemy również The Lon Gisland – minialbum trwający kilkanaście minut i znakomicie przy tym poprawiający humor – w sam raz na drogę na wydział.

Beirut – The Flying Club Cup

Naturalną konsekwencją było więc zapoznanie się z drugim (i jak do tej pory ostatnim) albumem Beirutu. Tym razem jest to muzyka w stylu francuskim, a więc sentymentalne piosenki w kolorze sepii (tak jak okładka) – ale przy tym bardzo pogodne. Również świetnie poprawia humor.

Ścieżka dźwiękowa – The Fountain

Pierwsza płyta z muzyką filmową, którą kupiłem. Film to osobna kwestia, która dostanie kiedyś swój wpis. Ścieżka dźwiękowa jest piękna, jest to muzyka która pochłania w 100%, najlepiej słuchać na słuchawkach, przemawia do samej głębi. Nadzieja, a z drugiej strony zdeterminowanie sprzęgają się tu w te kilka melodi, powtarzanych wciąż i wciąż, i chce się tego słuchać, przeżyć to jeszcze bardziej i mocniej. I przeżywa się bardziej i mocniej. W skrócie: ciarki na plecach przez 45 minut.

Świetliki – Las Putas Melancolicas

Świetlicki+Linda. Płyta niepierwszej młodości, ale Świetliki na Lindzie sporo zyskują. Świetna Filandia i D#. Wydawca dodał prezent – płytkę Exclusivas, zawierająca znane kawałki Świetlików w nowych aranżacjach. Moim typem jest Pogo – bardziej rockowe i naprawdę pokazuje pazurki – Świetlicki jest w tej piosence tak cudownie wkurzony.

Tomasz Budzyński – Luna

Najnowsza płyta solowa Budzego. Mroczne teksty, klimat z poprzedniej płyty ale wzmocniony, podniesiony do kwadratu. I muzyka mocniejsza, bardziej rockowa. Ładna okładka. Choć, jeśli mam być szczery, to ta płyta najmniej do mnie przemówiła ze wszystkich tu opisywanych. Budzy to artysta, na którego muzyce się wychowałem – może oznaka powolnego dorastania? 😉

2 Tm 2, 3 – Dementi

Tymoteusz w wersji akustycznej. Zespół wydał już podwójny akustyczny album (Propaganda Dei), jednak tamto było zapisem znanych już piosenek. Tutaj mamy prawie same nowe utwory. Ładne, słucha się bardzo przyjemnie. Teksty – wiadomo, że z najwyższej półki ;).

Lao Che – Gospel

Lao Che to zespół który od pewnego czasu różni ludzie polecali (hi Baszek!), jednak jak do tej pory nie miałem okazji. W radio usłyszałem kilka razy Hydropiekłowstąpenie z ostatniego krążka. Bóg jako podmiot liryczny mówi:

Bo miałem ambicję stworzyć
taką rezolutną rasę,
a wyście to tak po ludzku
spartolili.
I teraz jestem piekielnie sfrustrowany
[…]
Ale, na Boga, nie spałem całą noc
i podjąłem decyzję:
Zsyłam na Ziemię potop.

Stwierdziłem, że płyta, z której taki tekst pochodzi, musi być genialna. Właśnie kończę pierwsze przesłuchiwanie – jednak to również jest muzyka niesamowicie angażująca, więc bez słuchawek i długiej podróży się nie obędzie.